bazen, her türlü sesi kısıp, tüm olmasa da olurlardan uzaklaşıp, kendi içinde bir yerde en saf, en temiz, en kirlenmemişe dönmek gerekiyor. orada, dünyanın her türlü hali daha güzel, daha manalı..
içinde en değerli, en önemli olana dönmek, sanki odayı dolduran tüm gereksiz eşyaları dışarı çıkarıp, tertemiz bir boşluk yaratmak gibi. her bir şeyin ardında kalmış yüreğini karşına alıp uzun uzun bakışmak, birbirini anlamak gibi. elinle yüreğine dokunmak gibi. içindeki evine döner gibi.
orada küçücük kelimeler ne çok şey anlatıyor.
4 yorum:
İnsanın kendine yer açması ne garip değil mi? Neyi kaldırsan altından çıkan yanlarını güneşte havalandırıp yeniden katlayıp yerleştirmesi derinlerine...
Sonra kısacık bir an hiçbir şey hatırlamaması....
damardan girmişsin müzim...tekrar tekrar dinliyorum sabahtan beri.
bi de sen güzel bir insansin ya, icine donunce bulduklarin da guzel oluyordur, o yuzden bu huzurun :)
ebruu, üzücü değil mi ama yüreğinin havalandırdığın o yerlerini yine katlayıp içerlere koymak.. üzücü değil de belki olması gereken bu, belki de o köşelere el değmemesi için böyle olması gerekiyor. bilemiyorum, düşünüyorum... bir de ebru ya, ben de çok istiyorum beraber uzun uzun konuşmak, ve hatta susmak. inşallah diyelim:)
şulem, senin o güzel gözlerinin çirkin birşey gördüğü olur mu hiç?:)
şarkılar ne güzel di mi, su katılmamış, saf, sek... garip bi şekilde iyi geliyor bana, içimdekini olduğu gibi söküp ortaya koyuyor, oh be dedirtiyor, oh...
İnşallah:)
Yorum Gönder