her günümüz böyle geçsin...

 

 bazı insanlarla olan gönül bağından bahsediyorduk.

çoğuna kapattığın bir yanını, bazen sadece birine açarsın.

dediğini de anlar, diyeceğini de. ne büyük bir haz olduğunu konuşuyorduk.

sonra, içimizde huzur yüzümüzde bir gülümseme, her günümüz böyle geçsin dedik.

güzel insanlarla, mavi bir gökyüzü altında, çayır çimen içinde...

geç kalmışlara

 

bir karar almış.

o  kız bir başkasına “evet” diyene kadar bekleyecekmiş. bir ümit... tam tamına böyle dedi. 

ne denir böyle söze, ne denmeliydi? 

ben, “bu dediğini duysa gelirdi” dedim.

dinlerken, hem içim burkuluyor, hem de söyleyişindeki güzellikten sebep yüzüme bir gülümseme oturuyor.

kız belki gelir, belki gelmez. belki geldiğinde onu beklemeye karar vereni yerinde bulamaz. ne olur bilinmez. 

ben sadece içimden bir dilek geçirebiliyorum: inşallah geç kalmaz.