suydum ben geçiyordum

bunu dinleyip, şunun dizeleri üzerine düşünüyordum: 

Bir yaprak sadece bir yaprak değildir Her şeyin kendine gidilsin

Diyordun kuşları, en çok onları anlat Geceyi sonra da, en çok da onu

Yaşam ki deli saraylıdır İnsanı kendine bırakmalı

Zamanı kıyıya çek bak Görünen bilinene sığmaz

Yolu soruyordum rüzgâra Ben durdum, yol yürüyordu

Suydum ben geçiyordum Geniş zamanlı tümceler kuruyordum

İlhan Berk
Suydum Ben Geçiyordum

yine sensin döndüğüm

çok zaman geçti, çok şey oldu. insanlar, duygular, yerler, görevler değişti. ben yeni dönemeçlerden dönerken, sakin durağan hayatımda güzel dalgalanmalar olurken buraya yazmayı bıraktım. hani iki şeyi aynı anda yapamayan insanlar gibi.. hayat akıyorken yazamıyorum galiba:) yazmak için durmam gerekiyor.

ama canım blog, sen benim sırdaşım, dert ortağım, kader arkadaşımsın. zaman zaman uzak kalsam da, kürkçü dükkanımsın. sana her dönüşümde, ben kendime dönüyorum aslında.

yani kısacası... hoşbuldum.