Şiirli dizi

Televizyonda Yedi Güzel Adam’ı izliyordum. Okulda geçen sahneler, sıra arkadaşımız kitabını evde unuttuğunda kitabı ortaya koyup da beraber okuduğumuz günleri hatırlattı. Sonra yıllar geçiyor da biz, günlerimizi aynı sırada oturarak geçirdiğimiz arkadaşımızı bir daha hiç görmüyoruz. Modern hayat bazen çok saçma blog. 

Yedi Güzel Adam’dan:

Bir derdin varsa açabilirsin ağaçlara
Ağaç yaprak verir, sır vermez rüzgara 

Cahit Sıtkı Tarancı

"Şimdi şiir bence senin yüzündür
Şimdi benim tahtım, senin dizindir”

Sabahattin Ali

sen sabahı hatırla

Böyle bir sabah vardı. ben o zaman onu, öylesine bir sabah sanıyordum. kalkıp kettle'a su koydum. içeri temiz hava girsin diye evin kapısını açtım. baktım ki hava o kadar da soğuk değil, sütlü çayımı alıp bahçedeki iki ahşap sandelyeden birine oturdum. hava hafif serin, temiz ve çok güzeldi. ben düşündüm, düşündüm, düşündüm. çayım bitti, üşüdüm. ben o sabah, o sandalyede, o çayı içerken bir karar verdim, ve aldığım pek çok kararın aksine günler içinde onu uyguladım. ben o sabahın, o çayın, o sandalyenin hayatımı değiştireceğini daha bilmiyordum. ne çok şey bilmiyoruz hayatta... ferruhzad hep doğru söylüyor: kuş ölür, sen uçuşu hatırla... 

gecenin durgunluğunda

gecenin durgunluğunda durulan akıllar için... müziğe teslim ruhlar için... sakinliğin içinde hareketlenen düşünceler... unutulan ama yok olmayan hisler... nöbetlerle geçen geceler... uykuya direnen gözler... "herkes uyusun iyi oluyor hoşlanıyorum" diyenler... ve güzel geceler için...

suydum ben geçiyordum

bunu dinleyip, şunun dizeleri üzerine düşünüyordum: 

Bir yaprak sadece bir yaprak değildir Her şeyin kendine gidilsin

Diyordun kuşları, en çok onları anlat Geceyi sonra da, en çok da onu

Yaşam ki deli saraylıdır İnsanı kendine bırakmalı

Zamanı kıyıya çek bak Görünen bilinene sığmaz

Yolu soruyordum rüzgâra Ben durdum, yol yürüyordu

Suydum ben geçiyordum Geniş zamanlı tümceler kuruyordum

İlhan Berk
Suydum Ben Geçiyordum

yine sensin döndüğüm

çok zaman geçti, çok şey oldu. insanlar, duygular, yerler, görevler değişti. ben yeni dönemeçlerden dönerken, sakin durağan hayatımda güzel dalgalanmalar olurken buraya yazmayı bıraktım. hani iki şeyi aynı anda yapamayan insanlar gibi.. hayat akıyorken yazamıyorum galiba:) yazmak için durmam gerekiyor.

ama canım blog, sen benim sırdaşım, dert ortağım, kader arkadaşımsın. zaman zaman uzak kalsam da, kürkçü dükkanımsın. sana her dönüşümde, ben kendime dönüyorum aslında.

yani kısacası... hoşbuldum.